Depresyona yakalanma riskini artıran mesleklerden biri de polis memurları, itfaiyeciler ve sıhhat vazifelileri de dahil olmak üzere birinci müdahale gruplarının mesleğidir. Travmatik olaylara daima maruz kalmak, yüksek gerilimli durumlar ve acil durumlarla başa çıkmanın getirdiği duygusal gerginlik, depresyon için değerli risk faktörleri olan kronik gerilime ve tükenmişliğe yol açabilir .
Sağlık çalışanları da işlerinin kuvvetli olması nedeniyle artan depresyon riski altındadır. Uzun çalışma saatleri, çok sayıda hasta ve hastalara yahut acı çekenlere bakmanın getirdiği duygusal gerginlik, merhamet yorgunluğuna ve çaresizlik hislerine yol açabilir.
Bu durum bilhassa ağır bakım ünitelerinde yahut bakımevlerinde çalışan hemşire ve doktorlar gibi meslekler için geçerlidir.
İş dünyası, bilhassa de finans ve hukuk üzere yüksek gerilimli dallarda, depresyon riskine de katkıda bulunabilir. Sıkı teslim tarihlerine uyma, argümanlı maksatlara ulaşma ve şiddetli rekabetin üstesinden gelme baskısı, kronik gerilime ve yetersizlik hislerine yol açabilir ve bu da vakitle depresif belirtilere yol açabilir.
Uzun yol kamyon sürücüleri, konuttan çalışanlar yahut araştırma laboratuvarlarında çalışanlar üzere çok fazla izolasyon gerektiren meslekler de depresyon riskini artırabilir. Toplumsal temasın olmaması ve doğal güneş ışığına sonlu maruz kalma, sirkadiyen ritimleri bozabilir ve yalnızlık ve izolasyon hislerine katkıda bulunabilir.
Öğretmenlik mesleği her ne kadar son derece ödüllendirici olsa da, depresyon riskinin yüksek olduğu diğer bir meslektir. Öğretmenler sıklıkla ağır iş yükleriyle, idari baskılarla ve farklı öğrenci kümelerini desteklemenin getirdiği duygusal zorluklarla karşı karşıyadır; bunların tümü buhran ve tükenmişlik hislerine katkıda bulunabilir.
Ayrıca aktörler, müzisyenler ve muharrirler üzere cümbüş ve yaratıcı sanayilerdeki meslekler zihinsel olarak yorucu olabilir. İş fırsatlarının öngörülemezliği, daima öz kıymetlendirme ve kamusal imajı sürdürme baskısı bu mesleklerde duygudurum bozukluklarına katkıda bulunabilir.
Bireysel dayanıklılığın, başa çıkma stratejilerinin ve takviye sistemlerinin, kişinin mesleği nedeniyle depresyona girip girmeyeceğini belirlemede kritik bir rol oynadığını belirtmek değerlidir. Patronlar, ruh sıhhati dayanak programlarını uygulayarak, iş-yaşam istikrarını teşvik ederek ve ruh sıhhati problemleri hakkında açık bağlantısı teşvik ederek bu risklerin azaltılmasına yardımcı olabilirler.
Bazı mesleklerde, yarattığı spesifik zorluklar ve gerilim etkenleri nedeniyle depresyona yakalanma riskinin daha yüksek olduğu söylenebilir. Bununla birlikte, depresyonun mesleği ne olursa olsun herkesi etkileyebileceğinin ve yardım ve takviye aramanın güzel bir zihinsel sıhhati korumak için çok kıymetli olduğunun kabul edilmesi değerlidir.